என் ஓட்டு கலைஞருக்குதான்..

இந்த பதிவுக்கு அப்புறம், என் தளத்திற்கு வரும் வருகையாளர்கள் குறைந்து போகலாம், அல்லது என்னை நிறைய பேருக்கு பிடிக்காமல் போகலாம் அல்லது “ச்சீ..நீயெல்லாம் ஒரு ஆளாடா..” என்று திட்டலாம். ஆனால், என்னமோ தெரியவில்லை, உண்மையை சொல்லி எவ்வளவு திட்டு வாங்கினாலும் பரவாயில்லை, ஏதோ மனம் நிறைந்ததாய் இருக்குமே.. பொய்யை சொல்லி எவ்வளவோ பாராட்டு வாங்கிப் பாருங்கள், ஏதோ மனது அரித்துக்கொண்டே இருக்கும், ஆனால் ஒரு உண்மையை சொல்லி ஒரு திட்டு வாங்கினாலும், மனசுக்கு ஏதோ இதமாக இருப்பதாக ஒரு நினைப்பு.

ஆமாம், இந்த தேர்தலில் எனக்கு ஓட்டுப்போட வாய்ப்பு கிடைக்குமானால், கலைஞருக்குதான் ஓட்டுப்போடப்போகிறேன். இந்த ஒரு ஓட்டுக்கு பின்னால், ஒரு தாயின் சபதம் இருக்கிறது என்று சொன்னால் நம்புவீர்களா.

எப்போதும் போலத்தான் அன்றைக்கும் பொழுது போயிற்று. எனது கல்லூரி காலமாய் ஞாபகம். எவ்வளவுதான் சாப்பிட்டாலும், சிறிது நேரம் அம்மா மடியில் தலைவைத்து விட்டுதான் தூங்கப்போவேன். அம்மா, ஏதாவது பேசிக்கொண்டே, தலையை தடவி கொடுக்கும்போது, ஏனோ இன்னுமொரு பிறவி எடுக்கவேண்டும் போல இருக்கும், இதே மடியில் தூங்குவதற்கு.

அன்றும் அப்படித்தான் தூங்கிக் கொண்டிருந்தேன். திடிரென்று கதவை யாரோ, நாலைந்து பேர் சேர்ந்து தட்டுவதாய் ஒரு சத்தம். திடிக்கிட்டு எழுந்தேன். என் தூக்கம் கலையகூடாது என்பதற்காக அம்மாதான் சென்று கதவை திறந்தார்கள். வெளியே நான்கு காக்கிச்சட்டை அணிந்த காவலர்கள். முகத்தில் கோபத்தோடு.

“சார் இருக்காங்களா..”

அம்மா முகத்தில் குழப்பரகை..

“இருக்காரு..எதுக்கு..”

“ம்..அரசு ஊழியர்கள் எல்லாம் ஸ்டிரைக் பண்ணுறாங்கள்ள..எல்லாத்தையும் ஜெயில்ல அடைக்க சொல்லி மேலிடத்திலிருந்து உத்தரவு..கொஞ்சம் வரச்சொல்லுங்க..”

அம்மா முகம் பயத்தில் மாறியது..

“என்ன சார்..நைட்டு 10 மணி ஆயிடுச்சு..இப்ப போயி..நாங்க எல்லாம் அரசாங்க ஊழியர்கள் சார்..எங்கயும் போயிர மாட்டோம்..காலையில வரலாமே சார்..”

“ப்ச்..அதெல்லாம் எங்களுக்கு தெரியும்..இப்ப விலகிக்கிரீங்களா..இல்லையா..”

அம்மாவிற்கு அவர்களை உள்ளே விட மனசில்லை. அப்பா கொல்லைப்புறத்தில் இருப்பதால். அப்படியே நின்று கொண்டிருந்தார்கள். அவர்களை தள்ளிக்கொண்டு உள்ளே நுழைந்தனர் அவர்கள் மூர்க்கத்தோடு..

அடுத்தவர் வீடு என்று பார்க்காமால், ஒவ்வொரு அறை முழுக்க தேடினார்கள். கொஞ்சம் கூட கூச்சமில்லாமல், கட்டிலின் அடியில் பார்த்தபோது அம்மா கூனிப் போனார்கள்

“எங்க ஒளிஞ்சிக்கிட்டு இருக்காரு..அவரு..இப்ப வரச் சொல்லுறீங்களா இல்லையா..”

ஏதோ கிரிமினலைத் தேடுவது போல தேடினார்கள். கண்களில் அவ்வளவு வெறி. கடைசியாக கொல்லைப்புறம் சென்றபோது அம்மா பதறிப்போனார்கள். அதிர்ஷ்டவசமாக அப்பா அங்கு இல்லை. அவர்கள் வெளியே நிற்பதைப் பார்த்ததுமே, அப்பா வேறு வழியாக வெளியே சென்றிருந்தார்.

அப்பா கிடைக்காத கோபம் அவர்கள் முகத்தில் அப்பட்டமாக தெரிந்தது..

“எங்க ஒளிச்சு வைச்சிருக்கீங்க..நாங்க இவ்வளவு அரசு ஊழியர்களை கைது செய்திருக்கோமுன்னு கணக்கு காட்டணும்..”

கோபத்தில் வார்த்தை வெளிவரவே அம்மா பயந்து போனார்கள். அம்மாவிற்கு இவ்வளவு அதட்டெல்லாம் கேட்டு பழக்கமில்லை. கண்களில் கண்ணீர் முட்டிக்கொண்டு வந்தது.

“இல்லீங்க..அவர் எங்க இருக்காருண்ணு தெரியாது.."

“ம்..ஊரை விட்டு எங்க போயிரப்போறாரு…எப்படியும் எங்ககிட்டதான் வந்தாகணும்….ஒழுங்கா ஸ்டேசனுக்கு வரச்சொல்லுங்க..”

கிடைக்காத கடுப்பில் கதவை படிரென்று அறைந்துவிட்டு வெளியே போனார்கள். அந்த நிகழ்வுக்கு சாட்சியாக இருந்ததை தவிர நான் ஒன்றும் பேசமுடியவில்லை. அம்மாவை கவனித்தேன். முகம் வெளிறி போயிருந்தது. முகத்தில் அவமானம்.

இந்த சூழ்நிலையில் அம்மாவை பார்த்ததில்லை. இதுவரை முட்டிக்கொண்டிருந்த கண்ணீர் சாரை சாரையாக வழிந்தது. அப்படியே குலுங்கி குலுங்கி அழுதார்கள்..என்னால் தாங்க முடியவில்லை..

“யம்மா..விடுங்கம்மா..அதான் அப்பா கொல்லைப்புறத்தில இல்லையே..”

“ப்ச்..இல்லைடா..நம்ம என்ன தப்பு செஞ்சோம். .நடுராத்திரில இப்படி வந்து ஏதோ திருடன புடிக்கிற மாதிரி…”

சேலைத்தலைப்பை பொத்திக்கொண்டு குலுங்கி குலுங்கி அழுதார்கள்..என்னால் தாங்கமுடியவில்லை. அப்படியே சென்று அவர்கள் தலையை பிடித்துக்கொண்டேன்..சிறிது நேரம் அழுதவர்கள், என்ன நடந்ததென்று தெரியவில்லை, ஏதோ தீர்மானம் வந்தவர்களாய் கண்ணீரை துடைத்துக்கொண்டார்கள். என்னை அப்படியே இழுத்துக்கொண்டு சாமிபடம் முன்னால் சென்றார்கள்.

“சத்தியம் பண்ணு..என் கையில அடிச்சு சத்தியம் பண்ணு..இதுவரைக்கும் எப்படியோ, இனிமேல் அந்தம்மாவுக்கு ஓட்டு போட போறதில்லைன்னு..”

அம்மாவை பார்த்தேன்.

“சத்தியம் பண்ணுடா..கலைஞருக்குதான் ஓட்டுபோடுவேன்னு..”

“ஏம்மா..”

“அப்பதான் அந்தம்மா வரமுடியாது..சத்தியம் பண்ணு..”

ஒன்றும் பேசாமல் என் கையை எடுத்து அம்மா கைமேல் வைத்தேன். ஒருநிமிடத்தில் அம்மா அன்பிற்கு முன்னால் பகுத்தறிவெல்லாம் தூள்தூளாகிப்போனது.