நன்றியோடு விடைபெறுகிறேன்

தலைப்பைப் பார்த்ததுமே “சரியான முடிவு எடுத்தீங்க..”, “வயித்துல பாலை வார்த்தீங்க” ன்னு சந்தோசப்பட்டு பின்னூட்டம் போட்டுடாதீங்கண்ணே..எல்லார்ட்டயும் மிஞ்சி இருக்குற உயிரை எடுத்துட்டுதான் பதிவுலகத்தை விட்டுப் போவேன்..விஷயம் என்னவென்றால், நான் அமெரிக்கா வந்த கடமை இனிதே முடிந்தது(கொஞ்சம் தெளிவா சொன்னா, “துரத்தி விடுறாயிங்க..) அதனால நவம்பர் கடைசி நம்ம ஊருக்கு கிளம்புறேன். அதே கம்பெனியில, அதே பிராஜெக்ட்ல, இங்க வேலை பார்க்குறவயிங்க உசிரை எடுக்கப் போறேன்..

வீட்டுல இருக்குறவங்க எல்லாரையும் பார்க்கப்போறோம்னு சந்தோசமா இருந்தாலும், மனசோட மூளையில “அடடா..சொந்த வீடு மாதிரி 2 வருசம் இருந்துட்டு போறோமே” என்ற கவலை இருக்கத்தான் செய்கிறது..

எப்போதும் சினேகமாக சிரிக்கும் பக்கத்து வீட்டு அமெரிக்க குழந்தை, வெளியில் வந்தால் ஏதோ அதனுடைய உணவை அபகரிக்கப்போவதாய் நினைத்து உர்ரென்று பார்க்கும் டேஞ்சர் நாய், ரோட்டில் நின்று கண்ணை அகலத்திறந்து பார்த்தால் எந்திர ரோபோக்கள் போல் திரியும் கார்கள், யாரென்று தெரியாவிட்டாலும் நேருக்கு நேர் பார்க்கும்போது புன்னகை சிந்தும் மனிதர்கள், சூரியனோடு எப்போதும் மல்லுக்கு நிற்கும் மெல்லிய குளிர், “நாங்க எல்லாம் அழகுதாண்டா..” என்று இருமாப்போடு நிற்கும் பசுமை நிறைந்த மரங்கள், அரைகுறையாய் ஆடை அணிந்து இளைஞர்களின் மனதில் தினமும் புட்பால் விளையாடும் அபார்ட்மெண்ட் ரிஷப்சனிஸ்ட், இரவில் நிலா வெளிச்சத்தோடு சண்டை போடும் மின்விளக்குகள், “இவிங்களுக்கெல்லாம் குளிர் அடிக்காதா” என்று பார்த்தவுடன் கேட்கத்தோன்றும் யுவதிகள், எப்போதும் “பேஸ்பால்” கமெண்டரி ஓடிக் கொண்டிருக்கும் கேண்டின் தொலைக்காட்சி, இப்படி ஒரு கடையில வாங்குவதற்கு கொடுத்து வைத்திருக்கனும் என்று ஏங்க வைக்கும் “வால்மார்ட்”, பர்கர் சாப்பிடுவதை தினப்பழக்கமாக்கும் வீதிதோறும் “மெக்டொனால்ஸ்”, எப்போதும் மர்மமான புன்னைகயுடன் தீபம் ஏந்தி நிற்கும் சுதந்திர தேவி சிலை,…60 வயது தாத்தா கார் ஓட்டினாலும் கிளிப்பிள்ளைக்கு சொல்லுவது போல் விளக்கும் போக்குவரத்து விதிகளின் போர்டுகள், திரைப்படங்களில் கனவு காட்சிகளில் மட்டுமே பார்க்க முடிந்த பனி மழை, கொஞ்சம் ஏமாந்தாலும் சேர்த்து வைத்த சொத்து எல்லாவற்றையும் பறித்துக் கொள்ளும் கேசினோக்கள், திருட்டுத்தனமாக போக நினைக்கும் நைட் கிளப்புகள், “ஹேய் டியூட்..ஹவ் ஆர் யூ” என்று தெனாவட்டாக கேட்கும் 4 வயது குட்டிப் பிசாசுகள்…”சீ..ரொம்ப மோசம்” என்று கண்ணை மூடிக்கொள்ள முயன்றாலும், விரல் இடுக்கில் கண்ணைத் திறந்து ஆவலாய் பார்க்கத் தோன்றும் நீச்சல் குளங்கள், சரவண பவன் மீல்ஸை கீழே கொட்டி சாம்பாரோடு சாப்பிடத் தோன்றும் சாலைகள், “என் புருசன் சாகக்கிடக்குறாரு..வந்து காப்பாத்துங்க” என்று கேட்டால் “சாரி…அப்பாயிண்ட்மென்ட் இருக்கா” என்று கேட்கும் மருத்துவமனைகள், எப்படா மாட்டுவாயிங்க என்று சாலை ஓரம் பதுங்கி நின்று கொடுத்த காசுக்கு மேல் வேலை பார்க்கும் 911 காவலர்கள், லஞ்சம் என்ற வார்த்தையையே அகராதியில் பார்த்திராத அரசு அலுவலகங்கள்…இன்னும் எவ்வளவோ…

நம்ம ஊருக்கு வந்து ஒரு நாளைக்கு மட்டும் எதையோ பிரிந்து வந்தார்போல் இருக்கும் என நினைக்கிறேன்..அடுத்த நாள், முனியாண்டி விலாஸில் 4 புரோட்டாவை சால்னாவில் ஊற வைத்து, பக்கத்தில் ஒரு ஆப்பாயில் வைத்து ஒரு சாத்து சாத்துனா..”போங்கையா, நீங்களும் உங்க அமெரிக்காவும்” என்று தோணும்…