போடா கிறுக்குப் பயலே

எனக்கு அடிக்கடி தலைவலி வந்ததில்லை. கடைசியாக வேட்டைக்காரன் படம் பார்க்கும்போது வந்ததாக ஞாபகம். அதற்கு பிறகு நேற்றுதான் வந்தது. அதுவும் அலுவலகத்தில் அதிகம் வேலை இருக்கும்போது வந்ததால் நிரம்ப சிரமப்பட்டேன்..அதிகம் கோபப்பட்டேன். இயல்பாக நான் அதிகம் கோபப்படுவதில்லை. ஆனால் நேற்று இயல்பை மீறி கோபம் வந்தது..

நான் தினமும் அம்மாவிடம் பேசிவிடுவேன். அட்லீஸ்ட் “நல்லா இருக்கீங்களா” என்றாவது..நான் அவர்களுக்கு கொடுக்க முடிந்த சந்தோசம் இது ஒன்று மட்டும்தான். ஒன்றைக் கவனித்திருக்கிறேன். என்னோடு பேசும்போது மட்டும் அம்மா மிகவும் சந்தோசமாய் இருக்கிறார்கள். சந்தோசத்தின் வெளிப்பாடு அந்த குரலிலேயே தெரியும்..”நல்லா இருக்கியாப்பா” என்ற குரலில் உள்ள உற்சாகம் “சரி..வைச்சிடுறேன்பா” என்னும்போது சுத்தமாக வடிந்து விடும். தாய்ப்பாசம்..

யோசித்துப் பார்த்தால், நமக்கு பல வழிகள் உண்டு நம்மை சந்தோசப்படுத்துவதற்கு. சினிமாவிற்கு செல்லலாம், நண்பர்களோடு அரட்டை அடிக்கலாம், பதிவு எழுதலாம்..ஆனால் என் அம்மாவிற்கு உள்ள ஒரே சந்தோசம் என்னோடு பேசுவது மட்டும்தான். யோசித்துப் பாருங்கள்..வாழ்க்கையின் விளிம்பில் இருப்பவர்களுக்கு எது சந்தோசமாக இருக்கும்..பணம், கார், பங்களா..காஸ்ட்லியான உடை, வெரைட்டியான உணவு….ம்..ஹூம்..அன்பு, பாசம்..என் மகன் உள்ளான்…சந்தோசமாக உள்ளான்..என்னை மாதம் ஒருமுறை பார்க்க வருவான்..இந்த நினைவுகளோடு மட்டுமே என் அம்மா வாழ்கிறார்கள்..

மாதம் ஒருமுறை என் அம்மாவைப் பார்க்க போகும் போது அவர்கள் முகத்தில் சந்தோசத்தைப் பார்க்க வேண்டுமே..கோடி கொடுத்தாலும் அதை எங்கும் வாங்க முடியாது..என்னைப் பெருமையாக பக்கத்து வீட்டிற்கு கூட்டி செல்வார்கள்..”என் பையன் சென்னையிலிருந்து வந்திருக்கான்..” என்று சொல்லும்போது அவர்கள் முகத்தில் பெருமிதத்தை பார்க்க வேண்டுமே..உண்மையாக சொல்லுகிறேன்..நீங்கள் அம்மாவிற்கு கோடி, கோடியாக கொட்டி கொடுத்தாலும் பிடிக்காது..இந்த மாதிரி சிறு, சிறு பெருமிதங்களே அவர்களுக்கு கோடிகள்..

இன்னும் எனக்கு ஞாபகம் இருக்கிறது. பத்தாம் வகுப்பு படிக்கும் போது, எனக்கு வந்த மஞ்சள் காமாலை..ஆளை அடித்துப் போட்டுவிட்டது..என்னால் எழுந்து நடக்க முடியவில்லை. ஏறக்குறைய விளிம்பில் நிற்கிறேன்..என் அம்மா மிகவும் எடை குறைவுதான்..ஆனாலும் என்னை தூக்கி கொண்டு ஓடினார்கள் பெரியாஸ்பத்திரிக்கு…அப்போதெல்லாம் எங்கே எமர்ஜென்சி கவனிப்புகள்..என்னை ஒரு ஓரமாக மருத்துவமனையில் போட்டுவிட்டு “டாக்டர் வந்து பார்ப்பார்..” என்ற போது என் அம்மா அழுத அழுகை இன்னும் நினைவுக்கு வருகிறது..35 வயதே ஆன டாகடரின் கால்களை, 50 வயதான அம்மா பிடித்து அழுகும்போது உங்களுக்கு எப்படி இருக்கும். என்னால் அதெல்லாம் மௌன சாட்சியாக பார்க்க மட்டும்தான் முடிந்தது,.

ஒரு வாரமாக அம்மாவிற்கு சொட்டு தூக்கமில்லை. அடிக்கடி கவலையுடன் குளுக்கோஸ் பாட்டிலைப் பார்ப்பார்கள்..சிலநேரம் அவசரம், அவசரமாக ஓடிப்போய் நர்ஸை கூட்டி வருவார்கள் பல திட்டுகளை வாங்கிக் கொண்டும்..அத்தனையும் தாய்ப்பாசம்..மாசு கலக்காத பாசம்.. என்னால் எழக்கூட முடியவில்லை..உண்மையைச் சொல்லப்போனால் ஏறக்குறைய அசைவற்றுதான் கிடந்தேன்.. என் அசைவாய் அம்மாதான் இருந்தார்கள், எனக்கு ஊட்டி விடுவது முதற்கொண்டு, கால் கழுவுவது வரை…யார் செய்வார்..நண்பர்கள்..ம்..ஹூம்..சொந்தக்காரர்கள்..ம்..ஹீம்..அம்மா..அம்மா மட்டுமே..நான் எப்போதும் அம்மாவை பார்க்கும்போதெல்லாம் அணைத்துக் கொள்வேன்…அப்படி அணைக்கும்போதெல்லாம் நான் உணர்வது சூடு..அம்மாவின் கருவறையிலிருக்கும்போது நான் உணர்ந்த சூடு..என் நெஞ்சுக் கூட்டில் கடைசி வரையில் இருக்கும்..

இப்படிப்பட்ட அம்மாதான் நேற்று எனக்கு வழக்கம்போல் கால் செய்தார்கள்..மிகவும் பரபரப்பாக மீட்டிங்கில் இருந்தேன்.சற்று தலைவலி வேறு..அம்மா பெயரைப் பார்த்தவுடன் சூழ்நிலை காரணமாக கட் செய்தேன்.. மீட்டிங்கில் பேச ஆரம்பித்தவுடன் திரும்பவும் கால்..அம்மா..எல்லாரும் ஒரு மாதிரியாய் பார்க்கவே திரும்பவும் கட் பண்ண வேண்டிய சூழ்நிலை. திரும்பவும் கால்.இந்த முறை கோபம் வந்தது..

“அம்மா..மீட்டிங்ல..”
“தம்பி ராசா..”
“அப்புறம் கூப்பிடுறேன்..”
“இல்லடா..”
“யம்மா..ஒரு தடவை சொன்னா புரியாது..இப்ப வைக்கிறீங்களா..இல்லையா..”

எதிர்முனையில் ஒரு சத்தம் இல்லை..கட் செய்தார்கள்..
நான் இவ்வளவு கோபமாக பேசியதில்லை..மீட்டிங்க் அவசரம், தலைவலி..எல்லாம் சேர்த்து வார்த்தைகளாக வெடித்தன..மீட்டிங்க் முடிந்தது..வேலை காரணமாக எல்லாவற்றையும் மறந்து போனேன்….தலைவலியுடன் வீடு சென்றவன் தூங்கிப் போனேன்..

மறுமுறை எழுந்து பிரஷ் செய்யலாம் என்று கிளம்பிய போதுதான் அம்மா புகைப்படத்தைப் பார்த்தேன்..கள்ளம் கபடம் இல்லாமல் சிரித்து கொண்டிருந்தார்கள்..கண்கள் என்னையே பார்ப்பது போல் இருந்தது..முகம் “நல்லா இருக்கியாப்பா” என்று கேட்பது போல் இருந்தது..என்ன காரியம் செய்தேன் நேற்று..இப்போதுதான் நினைவிற்கு வந்தது..அவசரம் அவசர்மாக கால் செய்தேன்..முதல் அழைப்பிலேயே எடுத்து விட்டார்கள்..காத்திரிந்திருப்பார்கள் போல..

“அம்மா..”
“தம்பிபா..எப்படி இருக்கப்பா..”
“நல்லா இருக்கேன்மா..”

என்னால் பேசமுடியவில்லை..

“சாரிம்மா..நேத்து ஒரு அவசர மீட்டிங்க..ஆமா..எதுக்கு கால் செஞ்சீங்க..”

“நேத்து உனக்கு தலைவலியாலம்பா..மருமக சொன்னா..அதை விசாரிக்கத்தான் பண்ணினே..இப்ப எப்படி இருக்கு..மாத்திரை போட்டியா..டாக்டரைப் போய்….”

இதற்கு மேல் என்னால் கவனிக்க முடியவில்லை..என்னை யாரோ காரி உமிழ்வது போல இருந்தது..எனக்கு எப்போதுமே பிடிக்காத கண்ணீர் என்னை அறியாமல் என் கண்களில்..

“அம்மா…”

“என்னப்பா..”

“சாரிம்மா..நேத்து ஒரு மாதிரி அவசரத்துல உங்களை கோவமா..”

“ஏ..இதுக்கென்னப்பா..நீ மீட்டிங்குல இருக்குறப்ப நான் பேசியிருக்க கூடாது..தம்பி..இதனால உனக்கு எதுவும் கெட்ட பே வரலையில்ல..”

“இல்லைம்மா..சாரிம்மா..மன்னிச்சிடுங்க..”

“போடா கிறுக்குப் பயலே..”