கல்லூரி

இங்கு வருவதற்கு ஒரு வாரம் முன்னதாக பழைய கல்லூரி நண்பர்கள் ஒரு சந்திப்புக்கு ஏற்பாடு பண்ணியிருந்தார்கள். அதுவும் நான் படித்த கல்லூரியிலேயே..பயண வேலைகள் அதிகமாக இருந்தாலும் என்னால் இந்த சந்திப்புக்கு போகாமல் இருக்க முடியவில்லை..மனதில் எந்த எதிர்பார்ப்பும் இல்லாமல் மதுரை நோக்கி பயணித்தேன்..

கொடுக்கப்பட்ட அரைமணி நேரம் முன்பே என் கல்லூரியை அடைந்தேன்..பழைய நினைவுகளை திரும்பி பார்க்கும் சுகமே அலாதியானது..அப்படி திரும்பி பார்க்கும்போது வரும் சுகத்தில் ஒரு ரீவைண்ட் பட்டன் இருந்து திரும்பவும் கல்லூரி காலத்திற்கே செல்லலாமா என்று தோன்றும்..கல்லூரி வாசலை தொடும்போதே ஒரு இனம் புரியாத உணர்வு….நான் படித்த காமராஜர் கல்லூரியா இது….கிராமத்துப் பெண்ணுக்கு பியூட்டி பார்லர் அலங்காரம் செய்தது போல் இருந்தது..கல்லூரி வாசலில் எங்களுக்காகவே உடைந்து சிம்மாசனம் போல் இருந்த குட்டிச் சுவரைக் காணவில்லை..வகுப்பறையின் முதல் கிளாசை நாங்கள் அட்டெண்ட் பண்ணியதாக வரலாறு இல்லை..பேராசிரியர் அட்டெண்டன்ஸ் எடுக்கிறார்களோ இல்லையோ நாங்கள் இந்த குட்டிச் சுவரில் உக்கார்ந்து அட்டெண்டன்ஸ் எடுப்போம், எல்லா பிகர்களும் வந்து இருக்கிறார்களா என்று..அதுவும் எங்கள் வகுப்பறை தேவதை “அர்ச்சனா” வைத் தேடிதான் கண்கள் பயணிக்கும், ஒவ்வொருவருக்கும்..அவள் தூரத்தில் வரும்போதே எல்லோரும் சீப்பை எடுத்து தலை வாரிக் கொள்வோம்..

“மச்சான்..இன்னைக்கு அவ யாரை பார்க்குறாளோ..அவன் டிரீட் கொடுக்கனும்..”

டிரீட்ன்னா தாஜ் ஹோட்டலில் பபே இல்லை..எதிர்த்த “டான்” டீ கடையில் ஒரு புரையும், டீயும்..அர்ச்சனா வரும்போதே தென்றல் காற்று வருவது போல இருக்கும்..அந்த பெர்பியூம் வாசம் அவள் வந்த பேருந்தைக் கூட பின்னால் அழைத்து வரும்..அவள் அணிந்த ஹைஹீல்ஸ் கூட அவள் மனம் போலவே செருக்குடன் வரும்..எப்போதும் கண்களில் ஒரு அலட்சிய பார்வை…..”ஆமாண்டா நான் அழகுதான்..அதுக்கென்ன இப்ப” என்று கேட்பது போலத் தோன்றும்..அவள் நடந்துவரும் அழகைக் கண்டு குட்டிச்சுவரில் உள்ள கற்கள் கூட நாணி கீழே விழும்..அவள் எதேச்சையாக ஒருவனைப் பார்த்தால் அவன் தான் அன்று ஒரு நாள் ராஜா..கொடுமை என்னவென்றால் எல்லாருக்கும் ஒரு நாள் ராஜா பதவி கிடைத்தது நான் உள்பட..

“சார் என்ன வேணும்..காலேஜ் இன்னைக்கு லீவு..”

கனவைக் கலைத்தது போல் வாட்ச்மேன் குரல்….

“இல்ல..பழைய கல்லூரி மாணவர்கள் ஒரு சந்திப்பு ஏற்பாடு பண்ணியிருக்கோம்….நானும் பத்து வருசத்துக்கு முன்னாடி இங்கதான் படிச்சேன்..அதான் சுத்திப் பார்த்துக்கிட்டு இருக்கேன்..”

சிறிய புன்னகையுடன் அங்கிருந்து சென்றார்..அவரும் பள்ளியில் படித்திருப்பாற்தானே..நடந்து சென்று நாங்கள் குதூகலிக்கும் இடமான “டான்” டீகடை சென்றேன்..பேர் மாறியிருந்தது “ஜாலி, சினாக்ஸ் பார்..” பழமை ஒன்று கூட இல்லை..ஓவன், பிரிஜ், கோக், பெப்ஸி என்று எல்லாம் மாறியிருந்தது, எங்கள் மனத்தைப் போல..நாங்கள் சில நேரம் வீட்டிற்கு கூட போகாமல் இருந்திருக்கிறோம்..இங்கு வராமல் இருந்ததில்லை..கையில் 10 ரூபா, வைத்துக் கொண்டு ஒன்பை டூ டீ வாங்கிட்டு “மச்சான்..நீ கொடேன்..நீ கொடேன்..” என்று கருணாஸ் போல சொன்ன காலங்களை நினைத்துப் பார்க்கும் போது சிரிப்பு வந்தது..இன்று அதே சட்டைப் பையில் 1000 ரூபாய், கிரெடிட்கார்ட் இருக்கிறது..…சுவை நிறைந்த டீ, மனசு நிறைந்த நண்பர்கள்தான் இல்லை….நேரே கடை நோக்கி சென்றேன்..

“அண்ணே..ஒரு டீ குடுங்க..”

“சாரி, சார்..கோக், பெப்ஸிதான் இருக்கு..கூலிங்க் வேணுமா, வித்தவுட் கூலிங்கா..”

ஹூம்..கால மாற்றத்தில் “அண்ணே” கூட “சார்” ஆகிவிட்டது மதுரையில்..

“இல்ல வேண்டாம்..” திரும்பி பார்க்காமல் என் கிளாஸ் ரூம் சென்றேன்..முழுவதும் மாறியிருந்தது..ஸ்டீல் இருக்கைகள் குஷன் இருக்கைகளாயிருந்தன..எப்போடா விழுவோம் என்று இருக்கும் மின்விசிறி கூட இப்போது பளபளப்பாய் இருந்தன்...

“மச்சான்..அர்ச்சனா எங்கடா..இன்னைக்கு ஆளைக் காணோம்..”

“டே..இன்னைக்கு நீதான்டா டிரீட்..”

“டே..நித்யா மிஸ் கலர்புல்லா வந்திருக்குடா..”

“டே மாப்பி..இந்த வாரம் எங்க டாப்பு..அரசரடியிலயா, கோரிப்பாளையத்திலையா..”

“மச்சான்..தீபா..ரூபால சூப்பர் சீன் படம் போட்டிருக்கான்டா..”

“மச்சான்….புத்தகம் ஜெராக்ஸ் எடுக்கணும்டா..காசு கலெக்ட் பண்ணணும்டா..இதுதான் நல்ல சமையம்..கவிதாகிட்ட லவ்வ சொல்லிடு..”

“மாம்ஸ்..குரூப் ஸ்டடி எங்கடா..”

“டே..வெண்ணை..அடிக்கடி என் லைனில குறுக்க வர்ற..புரிஞ்சுக்கடா..அவ என்னைத் தாண்டா லவ் பண்றா..”

அப்பப்பா..எத்தனை எத்தனை நினைவுகள்..அனைத்தும் கல்லூரியில் மட்டும்தான் கிடைக்கும்..நீங்கள் கோடி ரூபாய் கூட சம்பாதியுங்கள்..ஆனால் வாழ்க்கையில் இந்த காலங்களை என்ன சம்பாதித்தாலும் திரும்ப வாங்க முடியாது..எதிர்காலத்தைப் பற்றி ஒரு பயமும் இல்லை..ஒரு பிராஜெக்டும் இல்லை..டெட்லைனும் இல்லை..கையில் ஒரு பைசா கூட இருக்காது..ஆனால் மனசு நிறைந்து இருக்கும்..நண்பர்கள் இருப்பார்கள்..பார்க்கும் அனைவரும் தேவதைகளாக தெரிவார்கள்..”மச்சான்..அவங்கிட்ட இருப்பது பிரண்ஷிப்தான்டா..லவ் இல்லை..” தெரிந்தே பொய் சொல்லுவார்கள்..பிரண்ட்ஷிப்க்கும் லவ்வுக்கும் உள்ள இடைவெளி குறித்து பெரிய லெக்சரே எடுப்பார்கள்..சொன்னவனே லவ்வில் விழுந்து, தாடி வைத்து, தண்ணி அடித்து, ஒரு மாதம் தேவதாசாகி, அடுத்த மாசம் அடுத்த பிகரைப் பார்க்க போய் விடுவான்..பிரெண்டுக்கு ஒரு பிரச்சனை என்றால் உருட்டுக்கட்டை எடுத்து போலீஸ் வரைக்கும் போவார்கள்..அதே பையனே, பொண்ணைப் பார்க்கும் போது, “காதல்தேசம்” வினீத் போல் அப்பாவியாய் நோட்புக்கை தூக்கிக்கிட்டு “எக்ஸ்கியூஸ் மீ..கேன் ஐ ஹேவ் யுவர் பென் பிளீஸ்” என்று ஓட்டை இங்கிலிஸ் பேசுவார்கள்..அனைத்தும் கல்லூரியில்தான்..அது ஒரு தனி உலகம்..சுகமான அனுபவங்கள் நிறைந்த உலகம்..

நண்பர்கள் ஒவ்வொருவராக வந்தார்கள்…”மச்சான் எப்படி இருக்கடா..பார்த்து எவ்வளவு நாளாச்சுடா..எத்தனை குழந்தைகள் டா..எவ்வளவு சாலரி..டேக் ஹோம் எவ்வளவு..எப்படா யூ.எஸ் போற….”

பல கேள்விகள்…..பழைய நண்பர்களை பார்ப்பதே ஒரு வரம்..ஏதோ மீண்டும் பிறந்தாற் போல இருக்கும்..எல்லார் கையிலும் ஒரு ரீவைண்ட் பட்டன் இருப்பதாகத் தோன்றும்..எல்லோரும் மறக்காமல் கேட்ட ஒரே கேள்வி..

“மச்சான்..அர்ச்சனா எங்கடா..வந்திருக்காளா..”

முதலில் ரசித்த தேவதை அல்லவா….எல்லார் மனசிலும் அவளை எப்படியாவது பார்த்து விட வேண்டுமென்று ஆசை பபிள்கம் போல ஒட்டிக் கொண்டது….ஒரு நிமிடம், மனைவி, குழந்தைகள் எல்லாமே மறந்து போனது..

“வருவாடா..நான் போன் பண்ணி கூப்பிட்டேன்டா..பர்ஸ்ட் ரொம்ப பிகு பண்ணினா..என் புருசன் விடமாட்டாரு..குழந்தைகளைப் பார்த்துக்கனும்னு..நான் கண்டிப்பா வரனும்னு சொல்லிட்டேன்டா..இன்னும் அவளுக்கு தான் அழகுன்னு திமிருடா..அதுதான் இப்படி பிகு பண்றா..அவிங்க வீட்டுல கருப்புக் கலர் சுமோ இருக்காம்டா..அதுல வர்றாளாம்..”

ஆர்கனைசர் சொன்னான்..எல்லாருடைய கண்களும் கருப்புக்கலர் சுமோவைத் தேடியது..மனம் அலைபாய்ந்தது..

கருப்புக்கலர் சுமோ வரவே, மனம் குதூகலித்தது.. எல்லாரும் பேண்ட் பாக்கெட்டில் இருந்த சீப்பை எடுத்தோம்…

சுமோ கதவு திறக்கப்பட மனமும் சுமோ போலவே பறந்தது..எல்லோரும் அதிர்ந்தே போனோம்.. எலும்புக்கூடாய் அர்ச்சனா…நாங்கள் ஆப்பிள் என்று வர்ணிக்கும் கன்னங்கள் சூம்பி போயிருந்தன..ஒரு மாதம் மருத்துவமனையில் இருந்தது போல் இருந்தாள்..கர்வமான அவள் பார்வை கொஞ்சம் கூட அவளிடத்தில் இல்லை..பார்வையிலே திமிரை சொல்லும் அவள் கண்கள் மண்ணைப் பார்த்தே நடந்தது…கூடவே கரை வேட்டி கட்டிய ஒரு ஆள், முறுக்கு மீசையுடன்..

“அடியே..நான் கட்சி அலுவலகம் வரைக்கும் போயிட்டு வர்றேன்..

சீக்கிரம் வந்துரனும்..புரியுதா..

குரலிலே ஒரு மிரட்டல் தெரிந்தது..கீ கொடுத்த பொம்மை போல் தலையசைத்தாள்..யாருக்கும் எளிதில் சரி என்று சொல்லாதா அர்ச்சனாவா இப்படி..எனக்கு ஒரு மாதிரியாக இருந்தது..அர்ச்சனா எல்லாரையும் நோக்கி வரவே, அனைவரும் நொறுங்கிப் போனார்கள்..சம்பிரதாய பேச்சுக்கள் முடிந்தது..சாப்பாடு முடித்து கைகழுவும் போது என்னிடத்தி வந்தாள்..

“ராசா..எப்படி இருக்க..ஆளே மாறிட்ட..”

“நல்லா இருக்கேன் அர்ச்சனா..”

என்னால் இதற்கு மேல் கேட்காமல் இருக்க முடியவில்லை..

“என்ன ஆச்சு அர்ச்சனா உனக்கு..தேவதை மாதிரி இருப்பயே..இப்படி இருக்க..ஏதாவது பிரச்சனையா….”

இந்த கேள்வியை அவள் எதிர்பார்க்கவில்லை போலும்..அவள் கண்கள் கண்ணீரை நோக்கிச் செல்வது தெரிந்தது..

“விடு ராசா..எல்லாம் என் தலைவிதி….பணக்காரங்கிறதுனால என்னோட விருப்பமில்லாம ஒரு அரசியல்வாதிக்கு கல்யாணம் பண்ணி வைச்சிட்டாங்க….என்ன வாழ்க்கை இது..தினமும் நரகம்தான்..அடி, உதை, சந்தேகம்..சிகரெட் சூடு..எனக்கு வாழ்க்கையே வெறுத்துப் போயிடுச்சு..ஏன் ராசா..நான் இங்கயே தற்கொலை பண்ணிக்கவா..எங்க வீட்டுல கூட சொல்லாம என்னை இந்த கல்லூரியிலேயே புதைச்சுடுறீங்களா…”

என்னால் ஒன்றும் பேச முடியவில்லை..