ஏழையா பிறந்தது குத்தாமாயா??

வீட்டுல இருந்து கால் பண்ணியிருந்தாயிங்க..பக்கத்து வீட்டு வாட்ச்மேன் தாத்தாவை போலிஸ் அரெஸ்ட் பண்ணிட்டு போயிருந்தாங்களாம். எனக்கு அதிர்ச்சியாக இருந்தது…ரொம்ப அப்பிராணியான மனுசன்னே..நான் எப்ப ஊருக்கு போயிருந்தாலும் கண்டிப்பா வீட்டிற்கு பார்க்க வருவார்..என்னைப் பார்த்து ரொம்ப சந்தோசப்படுவார்..ஏதாவது முறுக்கு, சீடைன்னு வீட்டுல செய்து எனக்காக எடுத்து வருவார்..நான் சின்னப் பிள்ளையா இருந்த போது என்னை சில நேரம் தூக்கி வளர்த்திருக்கிறார்..அம்மா சொல்லியிருந்தாங்க..சுதந்திரம் வாங்குவதற்கு முன்னாடியே பிறந்தவர்..சில நேரம் என்னை மடியில் வைத்துக் கொண்டு பல சுதந்திரப் போராட்டக் கதைகளை சொல்லியிருக்கிறார்..

அவருக்கு 3 மகன்கள்… 2 மகன்கள் சென்னையில் வேலைப் பார்க்கிறார்கள். 1 பையன்தான் என் பக்கத்து வீட்டில் இருக்கிறான். பாட்டி இறந்து விட்டார்..நான் அமெரிக்கா கிளம்பும் போது, சென்னை போயிருப்பதாக சொன்னார்கள்.. அவருடைய கடைசி பையனிடம் காரணம் கேட்டேன்..

“ஆமா..பெரிசு, எப்ப மண்டையப் போடும்னு தெரியல..ஒரு சொத்தும் சேர்த்து வைக்கலை..நானே காப்பாத்தனும்னு எனக்கு விதியா என்ன..ரெண்டு பேர் இருக்காயிங்கள்ள..அவிங்க வீட்டுலயும் கொஞ்ச நாள் இருக்கட்டுமே..என்ன குடியா முழுகிப் போகுது..”

எனக்கு இந்த மாதிரி ஆட்களைப் பார்க்கும் போது பாரதியார் கோவம்தான் வரும்..பக்கத்துல ஏதாவது கல்லை எடுத்து அவன் மண்டையில போட்டுவிடலாம் போல ஆத்திரம்..இத்தனைக்கும் அந்தப் பையனுக்கு ஒருமுறை மஞ்சள் காமாலை வந்து ஆஸ்பத்திரியில் சேர்த்து இருந்தப் போது, அவனை மடியில் போட்டு வாட்ச்மேன் தாத்தா கதறியது இன்னும் என் நெஞ்சில் உள்ளது..என்ன மனுசங்க இவிங்க..பணத்தை எடுத்துதான் டெய்லி சாப்பிடுவாயிங்களா..மனுச உயிருக்கு மதிப்பே இல்லையா..வயதாகிவிட்டால் செத்து விட வேண்டுமா..ஒன்னும் சொல்லாமல் அமெரிக்கா கிளம்பி வந்துவிட்டேன்..இரண்டு வருடம் கழித்து இப்பத்தான் அவரைப்பற்றி கேள்விப்படுகிறேன்…

என்னால் இதற்கு மேலும் பொறுக்க முடியாமல் வாட்ச்மேன் தாத்தா வீட்டிற்கு போன் பண்ணியிருந்தேன்..கடைசிப் பையனின் மனைவிதான் எடுத்தார்..

“நான் ராசா பேசுறேன்..தாத்தா இருக்காரா..”

“அதுவா..அங்க உக்கார்ந்து இருக்கு..இருங்க கூப்பிடுறேன்..”

கொஞ்ச நேரம் கழித்து..பையனின் மனைவியே திரும்பவும் எடுத்த்தார்..

“அது வரமாட்டிங்குது..யார் கூடவும் பேச விரும்பலையாம்..”

“பரவாயில்லை..நான் கூப்பிடுறேன்னு சொல்லுங்க..”

சிறிது நேரம் கழித்து தாத்தாதான் எடுத்தார்..

“தாத்தா..நான் ராசா பேசுறேன்..என்ன ஆச்சி..”

ஒன்றும் பேசவில்லை..எதிர்முனை தாத்தா வாய்விட்டு அழுகும் சத்தம்தான் கேட்டது…தாத்தா அழுது நான் பார்த்ததேயில்லை..எப்போதும் சிரித்த முகமாகத்தான் இருப்பார்..எனக்கு ஒருமாதிரி ஆகிவிட்டது..

“என்ன தாத்தா..சின்னப்பிள்ளை மாதிரி அழுகுறீங்க..என்ன நடந்துச்சு..”

“ராசா..ஏண்டா உசிரோட இருக்கோம்னு இருக்குடா..கடவுள் ஏண்டா எங்களை மாதிரி ஆளுங்களுக்கெல்லாம் சாவு சீக்கிரம் தரமாட்டிங்குறார்..”

“தாத்தா..என்ன நடந்துச்சுன்னு சொல்லுங்க..ஏன் இப்படியெல்லாம் பேசுறீங்க..”

“ராசா..நான் சம்பாதிக்குற வரைக்கும்தாண்டா மதிப்பு இருந்துச்சு..இவிங்க எல்லாம் வளர்ந்து என்னை காப்பாத்துவாய்ங்கன்னு கூட எதிர்பார்க்கலைடா..ஆனா ஒரு மனுசனா கூட மதிக்க மாட்டீங்குறாயிங்கடா..சொத்து சேர்த்து வைக்கலையாம்..நான் பார்த்தா வாட்ச்மேன் உத்தியோகம் வைச்சு என்ன சொத்துடா சம்பாதிக்க முடியும்..ஒவ்வொரு மகன் வீட்டுக்கும் சோத்துக்கு நாய் மாதிரு அலைஞ்சேண்டா..ஒவ்வொருத்தன் வீட்டுலயும் ஒரு வாரம்..என்னப் பொழைப்புடா சாமி இது..

எனக்கும் தன்மானம் இருக்கு ராசா.சென்னையில ஒரு வீட்டுல வாட்ச்மேனா வேலைக்கு சேர்ந்தேன்டா..ரெண்டு மாசம் நல்லாத்தான் போய்கிட்டு இருந்துச்சு..திடீர்ன்னு அந்த வீட்டுப் பொண்ணு நகை காணாமல் போகிடுச்சாம்..என்னை அரெஸ்ட் பண்ணி கூட்டிட்டுப் போய் அடிச்சே மிரட்டுறாய்ங்கடா….வயசானவர்ன்னு கூட பார்க்காம் நெஞ்சில மிதிச்சாயிங்கடா..வெள்ளைக்காரன் மிதிச்சப்பக் கூட நாட்டுக்காக மிதிவாங்கிறோம்னு சந்தோசமா இருந்துச்சுப்பா..இப்ப மிதிக்குறப்ப வலிகூட இல்லைப்பா..ஏன்னா என் உசிரு போய் எவ்வளவோ நாளு ஆச்சே..வெறும் உடம்பை அவுங்க என்ன செய்து விட முடியும்..எல்லாம் மறத்துப் போச்சுப்பா..ஏம்பா..எனக்கு ஒரு சந்தேகம்..ஏழையா பொறந்தது தப்பாப்பா..நாங்க எல்லாம் உயிர் வாழத் தகுதியே இல்லையாப்பா..”

என்னால் ஒன்றும் பேச முடியவில்லைண்ணே..ஏனென்றால் அவர் கேட்கும் கேள்விகளுக்கு என்னிடத்தில் விடையும் இல்லை..