எனக்குத் தெரிந்த பதிவுலகம்

என்னுடைய நாலு மாத பதிவுலக அனுபவத்தில் பதிவுலகம் பற்றி நான் தெரிந்து கொண்டது..

1) மும்பை எப்படி தாவூத் இப்ராகிம் கையில் இருந்ததோ, அதுபோல பதிவுலகத்தில் நான்கு, ஐந்து தாதாக்கள் இருக்கிறார்கள்..இவர்களை அனுசரித்து போகவில்லையெனில் காலிதான்..

2) இவர்களை எதிர்த்து ஏதாவது பதிவு போட்டால் அவ்வளவுதான்..ஒரே அனானி கமெண்ட்தான்..என்னோட போன பதிவுக்கு “மதுரை மல்லி” ங்கிற பெயரில் ஒரு ஆபாச வெப்சைட்டுக்கு போறமாதிரி ஒரு கமெண்ட்..கஷ்டமாக இருந்தது..அழித்து விட்டேன்..என் மனைவிகூட அதிர்ந்து விட்டாள்..அந்த பதிவுத் தலைப்பையே என்னிடம் கேட்டு விட்டாள்..”பேசாம எழுதுறதை நிறுத்திடுங்க..”

3) என்ன பிரச்சனைன்னு தெரியல..வாரத்துக்கு ஒரு சண்டை..எல்லாத்துலயும் அரசியல்..நிறைய பேர் கூட இருந்துகொண்டு குழிபறிப்பது தெரிகிறது..நிறைய பேர் தூண்டிவிட்டு குளிர்காய்வதும் தெரிகிறது..நிறைய பேர் தூர நின்று ரசிப்பதும் தெரிகிறது..

4) ஒரு இ.மெயில், அல்லது ஒரு சின்ன போன் காலில் முடியவேண்டிய வேண்டிய பிரச்சனை, வேண்டுமென்றே பெரிசாக்கப்படுகிறது..அதையே பெரிசாக்கி பல பதிவுகள் போடப்படுகின்றன..ரசிக்கப்படுகின்றன..

5) பிடிக்காதவர்கள் பதிவில் அனானி என்ற பெயரில் திட்டும் வன்முறையும் தொடர்கிறது..சில நேரம் ஆபாச கமெண்டுகளும் வருவது கஷ்டமாக உள்ளது..அதைவிட பதிவு போட்டவுடனே பதிவைப் படிக்காமலே “மீ த பர்ஸ்டு, ரீப்பிட்டு..வாழ்த்துக்கள்’ கமெண்டுகள் இன்னும் கொடுமை..

6) சில திரட்டிகளிலும் அரசியல் நடப்பது கண்கூடாகத் தெரிகிறது..போனவாரம் முழுக்க ஒரு திரட்டியில் ஒரு பிரச்சனையப் பத்தி யார் எழுதினாலும் ஓட்டு பிச்சிக்கிட்டு போனது..முக்கியமாக சில திரட்டிகளில் 20 ஓட்டுக்கள் வாங்கினாலும், முதல் பக்கத்தில் வருவதில்லை

7) இதெல்லாம் மீறி, நிறைய புது பதிவர்கள் நன்றாக எழுதுகிறார்கள்..ஆரோக்கியமான பின்னூட்டமும் வருகிறது..சில திரட்டிகளில் புதுப் பதிவர்களைப் பாராட்டி அவார்டு கொடுத்ததும் ஊக்கப்படுத்துகிறது..

8) நான் எழுத ஆரம்பிக்கிறதுக்கு முன்னால் நான் படித்த, பதிவர்களின் சாயம் வெளுக்கும்போது “இவரா, இப்படி” என்று என்னத் தோன்றுகிறது..ஆனால் மனுசங்க யாரும் கடவுள் இல்லையே என்று எண்ணும்போது அதையெல்லாம் மறக்கத் தோன்றுகிறது..

9) தனிப்பட்ட வாழ்க்கை நேரத்தை சாப்பிடுகிறது..புரிந்து கொள்ளக்கூடிய மனைவி இல்லையேல் வாழ்க்கையே சாப்பிட்டு விடும் அபாயம் உண்டு

10) நிறைய நண்பர்களைக் கொடுக்கிறது..இன்றும் என் பதிவிற்கு முதல் ஓட்டுப் போடும் விஜய் ஆனந்த் முதல் கடைசியாக என் பதிவில் சேர்ந்த கேபிள் சங்கர் வரை….சக்கரை சுரேஷ், பித்தன், முருகன் போன்றவர்களுடன் நட்பு இமெயிலும், சாட்டிலும் தொடர்கிறது..அவர்களுடன் இதுவரைப் பேசாவிட்டாலும் அவர்களை முதலில் சந்திக்கும்போது அந்த நட்பு சூடு இருக்கும்…

11) யாரைப் பத்தி மொக்கைப் போடாமலும், அரசியல் பண்ணாமலும் சில பதிவர்கள் துறைச் சார்ந்த விசயங்களை எழுதும்போது பெருமையாக உள்ளது..உதாரணமாக, லதானந்த், தமிழ்நெஞ்சம், டாக்டர் புருனோ..

12) பின்னூட்டத்தில் நிறைய நம்பிக்கையளிக்கிறார்கள்..உண்மையாக பதிவு சிரிப்பாக இருக்கும் பட்சத்தில், கண்டிப்பாக மனம் திறந்துப் பாராட்டுகிறார்கள்..சென்டிமென்டாக எழுதும் பட்சத்தில் என்னுடன் சேர்ந்து அழுகிறார்கள்..என் குடும்பத்தை பிரிந்து இருந்தாலும் ஏதோ என் குடும்பே எனக்கு பின்னூட்டம் போடுவது போல் இருக்கிறது..

ஒரு மனிதன் மேலே வருவதுற்கு கண்டிப்பாக ஊக்கம் தேவை..இன்னும் நான் எழுதுவதற்கு காரணமே என்னை ஊக்கப்படுத்தி வரும் பின்னூட்டங்கள் தான்..நான் எழுத ஆரம்பித்து நான்கு பதிவுக்கு யாருமே கமெண்ட் போடவில்லையெனில் கண்டிப்பாக நிறுத்தி இருப்பேன்..பதிவர்கள் ஒரு நாடக நடிகர்கள் போல..மேடையில் நடிக்கும்போது யாருமே கைதட்டவே இல்லையெனில் எப்படி நடிப்பான்..அட்லீஸ்ட் ஒரு கல்லெறி கிடைச்சாலும் அதுவும் வெற்றிதான்….

ஒரு பதிவைப் படிக்கும் போது, உங்களுக்கு உண்மையிலே பிடிச்சிருந்தா, நல்லா இருக்குன்னு ஒரு பின்னூட்டமும், ஒரு ஓட்டும் போடுங்க..எதிர்பார்த்து எழுதும் அந்த பதிவர்க்கு அது கண்டிப்பாக அவார்டா இல்லைன்னாக் கூட, ஒரு சின்ன டானிக்காக இருக்கும்..மனசாட்சிக்கு விரோதமா ஆபாசமா வெப்சைட்டுக்கு லிங்க் குடுத்தோ, கமெண்டோ போடாதீர்கள்..பிளீஸ்….அப்படி செய்வதற்குப் பதிலா அந்தப் பதிவரை தனியேக் கூப்பிட்டு கத்தியே எடுத்து ஆத்திரம் தீர மட்டும் முதுகில் குத்தியே கொன்று விடலாம்..பதிவருக்கும் உங்களை போலவே அம்மாவும், தங்கையும் இருக்கிறார்கள்..விழியில் கண்ணீரோடு வாசற்படியில் அமர்ந்திருக்கிறார்கள்…

என்றும் தங்கள் ஊக்கத்தை விரும்பும்..

அவிங்க ராசா

(நம்பர் 10. விவேகானந்தர் குறுக்கு சந்து, சின்சினாட்டி மெயின்ரோடு, சின்சினாட்டி, பேரிக்கா..சாரி, அமெரிக்கா)