புதுப்பேட்டை எனும் உலகத்திரைப்படம்

பொழுது போகாதபோது, நேரத்தை தின்பதற்கு ஏதாவது படங்கள் பார்ப்பதுண்டு. இன்று அப்படி ஒருபொழுதில், “புதுப்பேட்டை” படத்தை திரும்பவும் பார்க்க நேர்ந்தது. இந்த படம் முதல் படம், முதல் ஷோ, பார்த்துவிட்டு..”சே..என்ன படம்டா..உலகமே கொண்டாடப்போகுது பாரு” என்று மனதில் எண்ணிக்கொண்டு வெளியே வந்தால், வந்த முதல் கமெண்டே, அந்த ஆவலுக்கு ஆப்பு அடித்தது..”ஐய்யோ..கலீஸு படம்டா..”. மிகையான வன்முறை மட்டுமே, இந்தப்படத்தில் நான் பார்த்த மைனஸ்.ஆனால், இந்த மாதிரியான கதைகளை வன்முறையில்லாமல் எப்படி எடுப்பது என்றும் தெரியவில்லை. கத்தியை எடுத்து, கழுத்தை தழுவிக்கொடுப்பது போல் எடுத்திருந்தால், ஒருவேளை “உலகப்படமாக” ஆயிருக்குமோ என்ற எண்ணம் வருகிறது.

என்னைப் பொறுத்தவரை, புதுப்பேட்டை, ஒருவகையில் ஆங்கிலப்படத்துக்கு நிகரான படமே. செல்வராகவனுக்கு வாய்ப்புகிடைத்தால், இதுபோன்ற பல தரமான படங்களை எடுக்கமுடியும். ஆனால்..எங்கே..இதுபோன்ற படங்களை ஓடவைக்காவிட்டால், அவரும், நாலு குத்துப்பாட்டு, மசாலா என்று செல்லவேண்டியதுதான். தரமான படங்களை எடுக்கும் பொறுப்பு, எவ்வளவு டைரக்டர்களுக்கு இருக்கிறதோ, அதே பொறுப்பு, பார்க்கும் நமக்கும் இருக்கவேண்டும். இல்லையென்றாம், தமிழ்திரையுலகமும், கூடிய சீக்கிரம், தெலுங்கு திரையுலகம் மாதிரி, தொடையைத் தட்டிக்கொண்டு “அர்ரேரே…” என்று மீசையை முறுக்கித் திரியும் மசாலா வாசத்துக்குள் மாட்டிக்கொள்ள வேண்டியதுதான்.

இந்தப் படத்தைப் பார்த்தபின்பு, செல்வராகவனுக்கு, “யுவன் சங்கர் ராஜா” எவ்வளவு முக்கியம் என்பது புரிந்தது..பிண்ணனி இசையில் அப்பாவை மிஞ்சியிருப்பார், இந்தப்படத்தில். குறிப்பாக “நெருப்பு வானில்” என்ற பாடலின் மேக்கிங்கும், படத்தொகுப்பும், மற்ற படங்களில் இருந்து வித்தியாசப்படுத்தி கொடுத்திருக்கும். இந்தப் படத்தை செல்வராகவன் காட்டிய குறியீடுகள், திரைப்பட கல்லூரி மாணவர்களுக்கு சரியான பாடமாக இருக்கும். உதாரணமாக, எதிர்கூட்ட்த்தில் மாட்டிக்கொண்டு, கிழிபட்டு, ஒரு கணத்தில் வெறியாகி, எதிரியின் தம்பியை ஒரே குத்தில் போட்டுத்தள்ளி, திமிரும் தனுஷை, ஒரு மீன்பாடி வண்டியில் ஏற்றிக் கொண்டு போகும்போது, பின்னால் உதிக்கும் சூரியன், என்ற குறியீட்டை என்னாலே விளங்கிகொள்ள முடிகிறது என்றால், திரைப்படக்கல்லூரி மாணவர்களுக்கு வேறு என்ன வேண்டும்.

தன் கட்சிக்காரனை சென்னைப்பாஷையில் பயங்கரமாக திட்டிவிட்டு திரை விலகியவுடன் “செந்தமிழ் பேசும் கவிஞன் நான்” என்று சொல்லும் அரசியல்வாதி சிரிக்கவைத்தாலும், பல எண்ணங்களை விதைக்கிறது.

தமிழில் எனக்கு பிடித்த நடிகர் என்று கேட்டால் தயங்காமல் “தனுஷ்” என்று சொல்லுவேன். “கொக்கி” குமார் என்ற கேரக்டருக்கு இவரா என்று ஐயம் இருந்தாலும், தன்னுடைய உடல் மொழியாலும், அநாசயமான நடிப்பாலும் பல எல்லைகளைத் தொட்டிருப்பார். குறிப்பாக “தொண்டையில் ஆபிரேசன், காசு கொடு” என்று பிச்சை எடுப்பதாகட்டும், ஆக்சன் காட்சிகளில் காட்டும் ஆவேசமாகட்டும், குள்ளநரித்தனமாக, சோனியா அகர்வாலை மணப்பதாகட்டும், கடைசியில் பக்கா அரசியல்வாதியாக மாறுவதாகட்டும், கிடைத்த பாலில் எல்லாம், நடிப்பு சிக்சர் அடித்திருப்பார். இந்தப் படத்திற்கே, அவருக்கு தேசிய விருது கொடுத்திருக்கவேண்டும், பிண்ணனி இசை, இயக்கும், ஒளிப்பதிவு, படத்தொகுப்பு என்று அனைத்தும் அருமையாக அமைந்திருது,, இந்தப் படத்திற்கு, ஒரு தேசிய விருது கொடுக்காதது, என்னைப் பொறுத்தவரைக்கும், “துரோகம்” அல்லது, “ஏமாற்றம்”

இரண்டரை மணிநேரம் வடசென்னையில், ஒரு ரவுடிகும்பலில் வாழ்ந்த, அனுபவத்தை இந்தப்படம் தருகிறது. ரவுடியிசம், கோஷ்டிமோதல், அரசியல் பிண்ணனி என்று ரவுடியசத்தை, இதுவரைக்கும் இவ்வளவு அருகாமையில் சென்று யாரும் படம்பிடித்ததாய் எனக்கு நினைவில்லை.

செல்வராகவன் என்ற இயக்குநர் மேல் “சைக்கோத்தனாமாக” எடுக்கிறார் என்ற குற்றச்சாட்டுமேல் எனக்கு உடன்பாடு இல்லை. யாரிடத்தில் தான் சைக்கோத்தனம் இல்லை. தன்னைக் கடிக்கும், எறும்பை, விதவிதமாக சித்ரவதை செய்து கொல்லும், வதைக்கு என்ன பெயர். நண்பனோ, தெரிந்தவர்களோ, கஷ்டப்படும்போது, “சாவட்டும்டா” என்று உள்ளூர மகிழும் குரூரத்திற்கு என்ன பெயர். அதைத்தான், செல்வராகவன் காண்பிக்கிறார். ஆனாலும், செல்வராகவன் கிளைமாக்ஸில் சுபமாக காட்டியே ஆகவேண்டும் என்ற நிர்பந்தத்தால், கொக்கிகுமாரை, இரண்டுமுறை அமைச்சர் என்று ஸ்லைடு போட்டதில் எனக்கு உடன்பாடு இல்லை. ஆனாலும், “கத்தி எடுத்தவன் கத்தியாலே சாவான்” என்ற மரபை எங்கள் டைரக்டர் உடைத்துவிட்டார் என்று வேணுமென்றால், செல்வராகவன் ரசிகர்கள் சந்தோசப்பட்டு கொள்ளலாம். ஆனால், அதே வேளையில், ரவுடியானால், அடுத்து அமைச்சராகலாம்” என்று தவறான சிந்தனையை விதைத்தற்கு, செல்வாவுக்கு, ஒரு குட்டு…

மற்றபடி, தமிழ்படத்திற்குரிய பல மரபுகளை, உடைத்த வகையில், என்னைப் பொறுத்தவரைக்கும், “புதுப்பேட்டை” உலகப்படமே.