சேரன் - ஒரு தந்தையின் வலி

"மச்சி..இந்த சினிமாங்காரய்ங்களே இப்படித்தாண்டா..காதல், காதல்ன்னு படம் எடுத்துட்டு சம்பாதிச்சுட்டு, தனக்குன்னு வந்தவுடனே, என்னா வேலை பண்ணுறாய்ங்கன்னு பார்த்தயா...ஊருக்குத்தாண்டா உபதேசம்..."

சேரன் மகள் தாமினி அழுதுகொண்டே "என் அப்பா, எங்க காதலை பிரிக்க முயற்சி செய்கிறார்..கொலை மிரட்டல் விடுக்கிறார்" என்று மீடியாவில் குமுறியபோது, பல இளைஞர்களின் விவாதங்கள் மேல் கூறியவாறுதான் இருந்திருக்கும்..

நடுத்தர வர்க்கத்தினரின் துன்பங்களை அழகியலுடன் படம்பிடித்த இயக்குநர், ஒரு நிமிடத்தில், தெலுங்கு பட வில்லன் போல தெரிந்திருப்பார் பல இளைஞர்களுக்கு...ஏனென்றால் நம்ம ஊர் சினிமாக்கள் இளைஞர்களை பழக்கியிருப்பது அப்படித்தான்..

கதாநாயகனும், நாயகியும் தெய்வீக காதல் புரிவார்கள்..மீசையை முறுக்கிகொண்டு, "எங்க குடும்ப மானத்தை கெடுக்க வந்தவ இனிமேல் எங்களுக்கு தேவையில்லடா..அவிங்க ரெண்டு பேரையும் வெட்டித்தள்ளுங்கடா" என்று அருவாளை தூக்கும் அப்பாக்களை நமக்கு தமிழ்சினிமாக்கள் பழக்கப்படுத்தியிருக்கிறது..

நாயகனும், நாயகியும், இந்த காதலில் எப்படி ஜெயித்தார்கள்..அல்லது எப்படி உயிர்தியாகம் செய்து, காதலை காப்பாற்றினார்கள் என்று காதலுக்கு உரம்போடாத சினிமாக்கள் ஜெயித்ததாக சரித்திரம் இல்லை..

ஆனால் நிஜம் அப்படியா இருக்கிறது. அப்பா, ஏதாவது ஒரு ஆசிரியராகவோ, அரசு அலுவகலத்தில் ஒரு இடைநிலை ஊழியராகவோ இருப்பார்..எல்லா ஆசைகளையும் அடக்கி கொண்டு, மாதத்திற்கு ஒரு சினிமா என்று கணக்குபோட்டு கொண்டு, வங்கியில் லோன் போட்டு, மேனேஜர்களின் திட்டுகளை வாங்கிகொண்டு, முகத்தில் அனைத்தையும் மறைத்துகொண்டு, வீட்டுக்கு வந்து "செல்லக்குட்டி.." என்று மகள்களை அணைத்துக்கொண்டு முத்தமிடும்போது, அந்த வலி, மகள்களுக்கு தெரியுமா என்பது பெரிய கேள்விக்குறி..

பல காதல் சினிமாக்களை பார்த்துவிட்டு "ஹே..அவன் ஹேண்ட்சம்மா இருக்கான்ல..உன்னைய பார்க்குற மாதிரி இருக்குதுடி.." என்று நண்பிகள் ஏத்திவிடுவதால், சட்டென ஒரு பார்வை பார்த்துவிட்டு "நம்மைத்தான் பார்க்குறானோ.." என்ற குறுகுறுப்புடன் தூங்கும் மகள்களுக்கு அன்று தூக்கம் வராது..

அலைபாயுதே மாதவன் போல பஸ்ஸிலோ, ரயிலிலோ அருகில் வந்து அமர்ந்து "எக்ஸ்க்யூமி..நீங்க ரொம்ப அழகு" என்று சொந்த சரக்கே இல்லாமல், கேணத்தனமாக சிரித்தாலும் "ப்ச்..இவன் நம்ம ஹஸ்பெண்டா வந்தா எப்படி இருக்கும்" என்று அவனுடைய சட்டையில் மணக்கும் செண்ட் வாசனையில் , சாயங்காலம், அலுப்புடனும் அசதியுடனும் வந்து கட்டிக்கொள்ளும் அப்பாவின் வியர்வை வாசனை எப்படி ஞாபகம் இருக்கும்..

தன்னை ஷாஜகான் விஜய் போல காட்டிக்கொள்வதற்காவே, "மச்சி..அவ உன்னை காதலிக்கிறாதான..தூக்குறோம்டா..நீ மாலையோட கோயிலுல ரெடியா இரு..அவளை தூக்கவேண்டியது எங்க பொறுப்பு" என்று அப்பன் பாக்கெட்மணியாக கொடுத்த ஐநூறு ரூபாய்க்கு காதலின் காப்பளராக நினைத்துகொண்டு, தீவிரவாதிகள் போல ஒரு வேனை ஏற்பாடு செய்து, அவளை கடத்திவிட்டு பெருமிதத்துடன் காலரை தூக்கிவிடும்போது, அவன் வீட்டில் வயதுக்கு வந்த தங்கையெல்லாம் நினைவுக்கு வருவதில்லை

"மெளனம் பேசியதே" படத்தில் சிலகாட்சிகளைத் தவிர, காதலை தூக்கிபிடிக்கும் தமிழ்சினிமாக்களில், எங்கும் அப்பன்களின் வலியை காட்டியதாக ஞாபகம் இல்லை..

இன்னும் திருமணம் ஆகாத இளைஞராக இருந்து, சேரனின் பேட்டியை பார்த்தால், "நல்லா நடிக்கிறான்யா" என்றுதான் தெரியும்..ஆனால், ஒரு நிமிடம், ஒரு பெண்ணின் தந்தையாக, நடுத்தர வர்க்கத்தின் முகமூடியை அணிந்து கொண்டு பாருங்கள்..அது ஒரு பேட்டி அல்ல, "ஒரு தந்தையின் வலி"

தன் மகள்கள் நல்ல துணி உடுத்தவேண்டும் என்று  காசை கணக்கு பார்த்து காலத்திற்கே ஒவ்வாத கட்டம்போட்ட சட்டையுடனேயே  இன்னமும் சுத்தி கொண்டிருக்கும் அப்பாக்களை காட்டிலும், "அய்யோ..என் மவளை என்ன பண்ணிருப்பானோ" என்று மனதுக்குள் அழுதுகொண்டு புரண்டு படுத்தும் தூக்கம் வராமலும், மனைவியை கட்டிகொண்டு அழும் அப்பாக்களை காட்டிலும், "எம்மவ, இங்க்லீசு என்னமா பேசுறா தெரியுமா சார், ராணி மாதிரி ஆக்குவேன் சார்..பெரிய படிப்பெல்லாம் படிச்சு, தங்கமா வாழப்போறா சார்" என்று ஆயிரம் தடவை அலுவகத்தில் அலுக்காமல் சொல்லாமல் அப்பாக்களாய் காட்டிலும், "மவளை ரொம்ப நேரம் கண்முழிச்சு படிக்கவேணாம்னு சொல்லு..உடம்பு கெட்டுபோகும்..முதல்ல அவளுக்கு ஒரு டீ போட்டு கொடுக்காம என்ன புடிங்கிட்டு இருக்க" என்று மனைவியிடம் கோபம் காட்டும் அப்பாக்களை காட்டிலும் , "என் மவ வயசுக்கு வந்துட்டா சார்..ரெண்டு நாள் லீவுவேணும்" என்று அலுவலகத்தில், தன்னை விட இளவயதான மேனேஜர் முன்னால் கைகட்டி குறுகி நிற்கும் அப்பாக்களை காட்டிலும், ரெண்டு வருடம் பல்லைக் காட்டி பின்னாடியே சுற்றி "ஹே..நீ ரொம்ப அழகா இருக்க" என்றும் "ஐ.லவ்.யூ டியர்" என்று எஸ்.எம்.எஸ் விடும் அழகன்கள் தான் உங்களுக்கு வேண்டும் என்றால், ஒரே வரியில் சொல்வேன்..

"போங்கடி..நீங்களும் உங்க இழவெடுத்த புண்ணாக்கு காதலும்..."